Woensdag 20 april stond er een belangrijke thuiswedstrijd op het programma voor het eerste team. We speelden tegen Paard d4 1; een directe concurrent voor (of eigenlijk tegen) degradatie. En na een blik op de stand werd het duidelijk dat we moesten winnen om nog in de race te blijven. Zoals de kop al verraadt is dat gelukt, na een harde strijd die het op papier ook wel hoorde te zijn.
Paard d4 is een nieuwe club, die ongeveer voor de helft bestaat uit leden van Zukertort Amstelveen; spelers die opa zich nog herinnert als voormalige jeugdspelers maar nu dertigers zijn. Het team kwam vooral als een sympathiek, sterk vriendenteam over. Ze waren niet op hun sterkst opgekomen; dat was dan weer onze mazzel. Waar die wonderlijke naam vandaan komt weet ik nog steeds niet. Ook wij hadden twee invallers nodig, want Jacob zou te laat uit zijn werk komen. Dat viel nog niet mee, want heel veel potentiële invallers konden niet. Gelukkig was Wim direct bereid om te spelen en Jop was daartoe ook bereid, alhoewel hij liever niet had gespeeld. Dank aan de invallers, alleen al voor het invallen.
Op verzoek uit het team speelden we dit keer niet in de vaste volgorde. Dat kwam ook omdat Tobias de Zukertortspelers nogal goed kent. Vincent en Henri waren bereid om een keer aan de hoge borden te spelen. Tegen tienen zag het beeld er licht gunstig tot gelijk uit: bij Jop Dekker (1863, op bord 8 tegen Rozh Rashid, nr) waren er nog maar heel weinig zetten gedaan maar het leek niet slecht, Wim Postema (1847, op bord 7 tegen Max Seignette, 1809) leek een iets betere stelling te hebben, Tobias Kabos (2328, op bord 6 tegen Jeroen Schoonackers, 2063, dus toch een Zukertorter) leek weer langzaam beter te komen staan, Simon Groot (2036, op bord 5 tegen Walt Schagen, 2037) had een pion meer maar zijn stelling baarde zorgen, bij Olaf Cliteur (1957, op bord 4 tegen Gijs IJzermans, 2115) zag het vooralsnog redelijk gelijk uit, Henri Amand (1816, op bord 3 tegen Florian Jacobs, 2243) stond slecht maar dat mag hem vergeven worden met zo'n tegenstander, Vincent Visser (1845, op bord 2 tegen Vaclav Ocalik, 1859) stond ongeveer gelijk tegen een ongeveer gelijke tegenstander omdat Pd4 ook niet op volgorde zat en bij Manuel Bosboom (2394, op bord 1 tegen David Slagter, 2194) leek ik de partij eindelijk eens een keer te kunnen volgen maar het ging de goede kant uit.l
De eerste uitslag kwam binnen van Jop: zijn tegenstander speelde het niet op zijn sterkst en Jop maakte daar zonder wroeging mooi gebruik van: hij had een winnende mataanval, alleen te verhinderen door er een dame in te steken maar dat houd je ook niet lang vol: 1-0! Simon zat half tot meer ziek achter zijn bord maar wilde niet afzeggen wat hem siert. Zijn tegenstander speelde het goed en had - de naam van zijn club indachtig - een sterk en venijnig paard op d4 die een winnende mataanval ondersteunde: 1-1. Op dat moment moest ook Henri de strijd staken maar wat wil je tegen een tegenstander met dik 400 elopunten meer. Hij speelde naar mijn idee wat lang door, maar hij zag nog mogelijke kansjes en vond het terecht een interessante partij: 1-2. Wim had al geïnformeerd of remise goed was, maar hij speelde toch even door. En hoe: hij won op zijn Wims (zo heb ik ook vaker van hem verloren): door goede pionnentactiek en betere opstelling van stukken: 2-2.
Dus de strijd was weer gelijk getrokken en het was nog niet duidelijk. Als buitenstaander zag ik waarschijnlijk spoken bij Vincent en Tobias. Maar gelukkig was daar weer Manuel. Hij had weer een mooie partij met prachtige wendingen en een mooie zet: Pf1+, de zet van Battal zegt hij. En hij heeft vast gelijk. Manuel overweegt de partij op chess fellow te zetten. Een aanrader: 3-2. Geweldig toch, om 6 uit 6 aan de hoogste borden te halen. En Tobias deed vrijwel tegelijk hetzelfde: ook hij hij had een mooie partij en een mooie aanval die winnend was. Ik kan het in dit verslag eigenlijk niet uitleggen; je had het moeten zien: 4-2. We waren er bijna! Vincent was in een duidelijke remisestelling terecht gekomen, na een hele partij heel precies gespeeld te hebben. Op het juiste moment deed hij zijn remise-aanbod en dat werd aangenomen: 4,5-2,5! Helaas was het toen voor Olaf inmiddels niet meer te redden en dat is zeker geen schande na een partij hard vechten tegen een sterke tegenstander: 4,5-3,5.
Zijn we nu veilig? Nee, helemaal niet. De stand in de hoofdklasse is een janboel door het grote verschil in gespeelde partijen. Oosten-Toren is al gedegradeerd, Caissa 2 staat met 2 wedstrijden minder ook onder ons maar dat zal nog wel veranderen en verder staan we nu voor op Paard d4. Maar we moeten nog tegen Caissa 2. Na een zwaar en intensief programma spelen we de laatste wedstrijd pas op 15 juni! Beetje raar eigenlijk. Maar het voordeel is dat dan alle andere wedstrijden inmiddels gespeeld zijn dus we weten dan precies waar we aan toe zijn.
Gerie Opgenhaffen.