Op vrijdag 18 mei moest Raadsheer 1 het kampioenschap van klasse 1 A binnenhalen. Er moest gewonnen worden want concurrent VAS 3 had wederom met grote cijfers gewonnen en dus hadden we 2 mp nodig om voor te blijven. Nu moest dat zeker kunnen, want op papier waren we toch duidelijk sterker. Bovendien waren we compleet en tot op de tanden bewapend, zo leek het. En voor hen stond er niets meer op het spel. Wij togen dus vol goede moed naar het buurthuis bij het einde van metro 54, waar Chaturanga 1 zich op vrijdagavond ophoudt. Toch knaagde er iets in het achterhoofd: twee jaar geleden ging het hier ook bijna fout en kwamen we goed weg met 4-4. Nu zou dat niet voldoende zijn, maar het zal toch niet weer....?

Het begint een beetje een mantra te worden, maar we scheerden opnieuw langs afgronden. En het begon zo goed. De borden 1 en 2 waren door Chaturanga opgeofferd en er speelden zwakkere spelers. Die punten rekende ik dus al en bovendien stonden we binnen 20 minuten al met 0-1 voor: Vincent Visser (1846) verraste zijn tegenstander René Meester (1702) volkomen in de opening en die zou een stuk achter en een hopeloze stelling overhouden. Dat wachtte hij niet af en gaf op. Zo'n vroeg punt is natuurlijk een geweldige opsteker, dus nu zou het toch zeker wel goed gaan....

Misschien ging het wel te makkelijk voor Stephan Geuljans (1976) aan bord 2, want hij stond eigenlijk al gewonnen toen hij een volle toren wegblunderde! Zijn tegenstander, de nerveuze Eduard Turfkruier (1415), deed echter direct een onreglementaire zet, moest daardoor zijn toren zetten die teruggepakt kon worden en wel met bonus: daar kwamen we heel goed weg en anders ga je met al je elo-overwicht toch de bietenbrug op. Maar het punt telde! Helaas deed zich bij Henri Amand (1795) aan bord 6 een drama voor. Henri wilde nu eens iets hoger spelen dan aan bord 8 en speelde dus aan bord 6. Hij stond goed tegen Pjotr van Nie (1650), maar wilde geforceerd winnen en stak daar een stuk in. Helaas ging het niet mat en verder was het kansloos. Olaf Cliteur (1855) kreeg aan bord 3 een remise-aanbod van Jasper Boonstra (1836), wachtte heel lang en bleef bij de andere borden kijken maar toen zijn tijd toch wegtikte en het op de andere borden wel goed leek te gaan nam hij het toch maar aan. Niet goed ging het bij Mustapha Yahia (1921). Hij speelde niet op zijn sterkst, leek een stuk te winnen maar kreeg daarvoor een onhoudbare aanval tegen zich. Jonathan van Nie (1926), hun sterkste speler en de enige met een hogere rating, speelde wel goed en won gedecideerd. Toen was het 2,5 -2,5 en dat bleef het een hele tijd.

Intussen waren er al de nodige mensen gekomen om het team aan te moedigen: allemaal hartelijk dank daarvoor, die steun helpt altijd. Ze waren getuige van een bloedstollende eindstrijd, die toch even niet goed af leek te lopen. Toen die periode van 2,5-2,5 begon zag het er eigenlijk heel gezond voor ons uit, maar dat werd steeds moeilijker. De andere partijen duurden tot het (gelukkig niet zo bittere) eind.

De ommekeer kwam aan bord 5. Daar speelde André de Roo (1935) tegen één van hun sterkste spelers, Dennis Jaheruddin (1858). André wilde heel graag winnen en zette het spel prachtig op. Aanvankelijk leken er wisselende kansen te zijn maar het leek er voor André steeds beter uit te zien. Maar ging die aanval doorslaan? Heel voorzichtig bouwde André zijn aanval steeds meer op, zag gelukkig op tijd dat een winstplan averechts zou werken en gelukkig zag ook zijn tegenstander een vreselijke tegenkans over het hoofd.  Uiteindelijk sleep hij - zuchtend van opluchting - de volle winst binnen en dat was precies wat we nodig hadden! Ramon van Beemdelust (2009) stond al wel de hele partij goed tegen Jan Steevens (1549), maar hij dacht een mooie combinatie te zien en stak daar een kwaliteit in. De bedoeling was om die met bonus terug te winnen maar dat gebeurde niet. En het moet gezegd: zijn tegenstander speelde veel beter dan zijn rating aangaf en speelde waarschijnlijk de partij van zijn leven.  Ramon had echter wel degelijk tegenspel en op een gegeven moment kreeg hij een remise-aanbod. Jacob Strikwerda had de hele partij (1887) aan bord 8 tegen Matthieu Kerbosch (1650) beter gestaan en stond ook een pion voor. Maar hij speelde het misschien wat al te voorzichtig, waardoor hij niet verder kwam. Toch kon hij ook in de eindstelling nog voor de winst gaan, maar gezien de omstandigheden kreeg hij het dringende advies remise aan te bieden, wat hij ook deed en niet geweigerd kon worden. Direct nam ook Ramon het remise-aanbod aan waardoor het 3,5-4,5 was. Het kampioenschap was binnen!!

Puf puf, weer 10 jaar ouder. Maar het was wel heel fijn dat het kampioenschap binnen was gehaald. Kima was zo aardig om de bar in De Poort te openen om het kampioenschap te vieren met wat hapjes en drankjes. Het was daar heel gezellig, maar we hadden wel op wat meer mensen gehoopt. Zowel van het team als van de overige leden. Niettemin een fraaie ontlading.

Volgend jaar dus promotieklasse, maar dat is geen promotieklasse meer omdat je er immers niet meer uit kunt promoveren. Het zal zwaar worden, maar ook wij kunnen ons weer versterken. Zo gaat Simon Groot waarschijnlijk weer voor ons spelen. Toch moeten we wel beter spelen dan dit seizoen, want ondanks het kampioenschap was het lang niet alijd even overtuigend. Maar dat soort somberheden zijn voor volgend seizoen weer van belang; nu zijn we kampioen!